- Grindadráp, de aftermath
Na al het doden worden de walvissen richting een haven gebracht. Stuk voor stuk werden de walvissen uit het water getakeld en met een heftruck op een bult gelegd, alsof het voorwerpen zijn.
Door de enorme hoeveelheid walvissen moesten een groot aantal naar andere locaties gebracht worden. Met een heftruck of een kraan werden een aantal in een vrachtwagen geladen en naar een ander dorp gereden.
In het andere dorp zijn we de avond ook geweest om te kijken wat daar gebeurde. 1 team hield het takelen in Kvivik in de gaten, en het andere team, waaronder ik, waren in Vestmanna aanwezig om daar te kijken wat er gebeurde.
In Vestmanna zagen we een nagenoeg onaangeraakt zwangere walvis liggen. Bizar, uiteraard wel de nek doorgesneden, maar het was ons opgevallen dat ze al vrij snel de ingewanden open sneden. Maar bij 1 walvis keken de heren toch af en toe onze kant op en het leek of ze het toch niet helemaal aan durfen om deze onder onze ogen open te snijden.
Er werd een groot geel krat geplaatst tussen het dier en ons, zodat ons zicht wat werd geblokt. Toen we 2 meter opzij stapten, werd al snel alles duidelijk. Deze was zwanger en men wilde eigenlijk niet dat we dit gingen documenteren. Toch werd na enig aarzelen het dier opengesneden, liters vruchtwater stroomden over het plein en het inmiddels dode ongeboren kalf klapte op de grond. Voor de zekerheid werd de nek nog doorgesneden en een deel van de fin werd er afgehaald, waarom is ons onduidelijk.
Van al het heen en weer rijden van dorp naar dorp, achter vrachtwagens aan, werd de auto ook niet veel beter van.. Door het natte wegdek zat deze helemaal onder het bloed dat op straat stroomde.
Nadat de nacht al ver was gevorderd, zo richting een uur of half 3 (ik was al wakker vanaf een uur of 7) werd de laatste walvis op een plein in het dorp gelegd. Voor ons tijd om even onze rust te nemen. Terug naar ons huis zo'n 40 minuten rijden. Maar, gezien de berichten die we op dat moment hadden werd besloten om een deel van de delegatie wel weer rond 5 uur aanwezig te hebben. Afgesproken werd wie iets langer in bed mocht blijven liggen. Voor mij boeide het niet veel. Of ik nou anderhalf uur, of 2 en half uur sliep, beide keren was het kort, dus ik stapte met collega Noam wel rond half 5 in de auto.
Aangekomen in het dorpje, Kvivik, konden we de macabere slachtpartij bekijken. Alles lag er rustig, vredig bijna, bij. We hadden de tijd om langs de dode walvissen te lopen en kijken wat ze aangedaan werden.
Beelden die we toen vonden waren te bizar voor woorden..
Doordat we vroeg aanwezig waren, hadden we dus tijd om ten eerste alles rustig te bekijken, maar ook om door te nemen wat de rest van de dag zou gaan geven. Vrijdag de 13e, de dag van de slachting, het verdelen van het bruikbare vlees en uiteindelijk moesten de locals van het afval af. Bijna altijd wordt dit ergens in de buurt van de slachting gedumpt, Retour afzender.
Vooraf zijn de walvissen genummerd en is er een registratie bijgehouden. Iedere walvis wordt volgens een systeem beoordeeld, wat inhoudt dat er bekeken wordt hoeveel delen vlees er uit een walvis gehaald kan worden.
Vrijdag bestond voor ons vooral uit veel wachten, wachten, wachten.Zo rond 12 uur zagen we de eerste mensen het dorp in rijden, met karren, auto's met grote cementkuipen binnenin. Allemaal dus om hun deel op te halen.
Best wel snel was alles afgehaald. zo rond halverwege de middag was het gros wel weg. 's Avonds kwam er nog wel enkele laatkomers, maar wij konden het dorpje wel weer in. Het verdelen van de shares waren we niet bij. Het dorp was gewoon te klein en men kende ons inmiddels en we wilden eigenlijk niet teveel confrontaties opzoeken. Met de aanwezigheid van een grote hoeveelheid mensen was de kans aanwezig dat wanneer ze ons zagen, er vervelende situaties konden ontstaan. Niet onderdeel van het plan dat SeaShepherd volgde in deze campagnes. Proberen confrontaties te voorkomen.
Bijzondere en meest verbazingwekkend is dat ze het dode dier maar aan 1 zijde slachten en gebruiken. Het wordt niet omgerold en ook geslacht. Ze halen 1 kant leeg en de rest gaat later terug in zee. Men realiseert zich dat met de aanwezigheid van diverse actiegroepen het niet fijn is dat hun dump-praktijken vastgelegd worden. Ze zijn zich bewust van de akeligheid van deze beelden.
(Seashepherd Global, waarvan wij, Seashepherd France, die een radicalere strategie volgen, volgens hun eigen plan, Paul Watson foundation, die ook een andere tactiek volgen)
Aan ons toch de taak om te kijken hoever we kunnen komen in het bemachtigen van beelden van het dumpen.
We hebben tot een uur of 10 s avonds moeten wachten alvorens we de eerste trucks met slachtafval voorbij zagen rijden. We hadden ons strategisch opgesteld zodat de kans dat ze wel langs ons moesten, bijna 100% was, tenzij er wegen waren waar wij niks van af wisten.
Dus, achter de vrachtwagens aan en kijken hoever we konden gaan.
De locals waren in het voordeel op 2 manieren. Zij hebben dit veel vaker gedaan, ook deze dump-actie en zij hebben het voordeel van de kennis van de locatie. Zodoende kwam het toch tot een confrontatie met hun en ook de politie. Al met al niet heel spannend, Ze snapten dat we dit wilden doen, maar vroegen toch om verdere escalatie te voorkomen, te vertrekken.
Ze doen er blijkbaar alles aan om beelden van het dumpen te voorkomen. Wij doen er op onze manier en binnen de grenzen van het legale, alles aan om de beelden wel te bemachtigen. Al is het alleen maar om onze ervaring compleet te krijgen. Ieder boek heeft een begin, midden en eind. Het zou onaf voelen wanneer ons boek een slecht of half einde had.
Het ging er op lijken dat we geen beelden kregen van het dumpen zelf, dus na 2 intensieve dagen, hebben we vrijdagnacht, of wellicht was het al zaterdagochtend heel vroeg, de handdoek in de ring gegooid en hebben we het maar gelaten voor wat het was.
Zaterdagmiddag, het voelde allemaal zo onaf en we waren erg benieuwd naar het dumpen. Zouden ze al klaar zijn? is er nog wat te zien. Er werd in overleg besloten om de auto ergens te parkeren en dan dwars over de bergen, een stuk af te snijden en zodoende lopend bij de dump plek te komen. Via google kun je tegenwoordig alles bekijken en plannen. Het leek een kilometer of 2 van de parkeerplaats naar vlak bij de dumpplek. Dat is te doen. Laten we dat gaan ondernemen. Kijken of we op zn minst goede beelden kunnen krijgen van de dumplocatie.
Drone mee, camera's mee, regenkleding mee en gaan.
Wat we vonden was eigenlijk de afsluiting van alles. Te gruwelijk wat er daar gewoon kansloos in het water is gedumpt. Niet nodig, teveel, t zal wel, geen bestemming voor, dan maar terug in zee.
We wisten het, wilden het eigenlijk niet zien, maar toch ook wel. Wanneer je het dan letterlijk ziet, dringt het wederom tot je door.
Dit moet gewoon stoppen, hier wordt echt niemand beter van.
Wat mij opviel, en wellicht heb ik dat elders al gezegd en geschreven. Wanneer zelfs de meeuwen er nog geen droog brood van lusten, waarom zouden zij als mensheid dit dan in gaan nemen. Meeuwen en andere zee/roofvogels hebben een sterk gevoel voor iets wat wel of niet goed voor ze is. Ik heb bij bijna geen enkele walvis een meeuw gezien. Dat moet toch aangeven dat het vlees vol zware metalen zit, vol stress, vol met rotzooi.
Voor ons zal dit alles een grote vraag blijven. Waarom en tot wanneer blijft dit doorgaan. Wanneer het uit het oogpunt van traditie is, waarom gebruiken ze dan boten met 250pk motoren, waarom slachten ze alle dieren en kiezen ze er niet 5 uit of zo. Nog niet goed, maar een begin zou het zeker zijn. Waarom doen ze een dergelijke grind niet 1 x per jaar met een maximum van 50 walvissen. Nog steeds niet goed, maar een begin zou het zeker zijn.
Voor nu is het afgesloten. Ik hoop dat ik jullie heb kunnen meenemen in het hoe en waarom ik dit wilde doen en blijf doen. Ik blijf hier mee doorgaan.
Tot eind september zitten er mensen van oa SeaShepherd global op de Faeroer, om de mogelijke grinden vast te leggen en hopelijk een stop toe te brengen.
Rest me nog, nu ik toch bezig ben, te melden dat we zeldzaam met locals in gesprek zijn geweest. Het is niet iets waar men makkelijk over praat. Yes it happens, I know there was a grind, No they don't sell it publicly in restaurants.. Dat is het merendeel dat je krijgt te horen. Dat er veel mensen passief kwamen kijken stemde mij positief. Dat er ouders met kleine kinderen die amper kunnen lopen, tussen de walvissen en het feitelijke doden zelf liepen, was daarentegen weer een heel ander gevoel, dat er nog veel te winnen valt.
We zijn er van op de hoogte en we zijn er mee bezig.
#stopthegrind #whentheoceansdie_wedie
Arjen
Door de enorme hoeveelheid walvissen moesten een groot aantal naar andere locaties gebracht worden. Met een heftruck of een kraan werden een aantal in een vrachtwagen geladen en naar een ander dorp gereden.
In het andere dorp zijn we de avond ook geweest om te kijken wat daar gebeurde. 1 team hield het takelen in Kvivik in de gaten, en het andere team, waaronder ik, waren in Vestmanna aanwezig om daar te kijken wat er gebeurde.
In Vestmanna zagen we een nagenoeg onaangeraakt zwangere walvis liggen. Bizar, uiteraard wel de nek doorgesneden, maar het was ons opgevallen dat ze al vrij snel de ingewanden open sneden. Maar bij 1 walvis keken de heren toch af en toe onze kant op en het leek of ze het toch niet helemaal aan durfen om deze onder onze ogen open te snijden.
Er werd een groot geel krat geplaatst tussen het dier en ons, zodat ons zicht wat werd geblokt. Toen we 2 meter opzij stapten, werd al snel alles duidelijk. Deze was zwanger en men wilde eigenlijk niet dat we dit gingen documenteren. Toch werd na enig aarzelen het dier opengesneden, liters vruchtwater stroomden over het plein en het inmiddels dode ongeboren kalf klapte op de grond. Voor de zekerheid werd de nek nog doorgesneden en een deel van de fin werd er afgehaald, waarom is ons onduidelijk.
Van al het heen en weer rijden van dorp naar dorp, achter vrachtwagens aan, werd de auto ook niet veel beter van.. Door het natte wegdek zat deze helemaal onder het bloed dat op straat stroomde.
Nadat de nacht al ver was gevorderd, zo richting een uur of half 3 (ik was al wakker vanaf een uur of 7) werd de laatste walvis op een plein in het dorp gelegd. Voor ons tijd om even onze rust te nemen. Terug naar ons huis zo'n 40 minuten rijden. Maar, gezien de berichten die we op dat moment hadden werd besloten om een deel van de delegatie wel weer rond 5 uur aanwezig te hebben. Afgesproken werd wie iets langer in bed mocht blijven liggen. Voor mij boeide het niet veel. Of ik nou anderhalf uur, of 2 en half uur sliep, beide keren was het kort, dus ik stapte met collega Noam wel rond half 5 in de auto.
Aangekomen in het dorpje, Kvivik, konden we de macabere slachtpartij bekijken. Alles lag er rustig, vredig bijna, bij. We hadden de tijd om langs de dode walvissen te lopen en kijken wat ze aangedaan werden.
Beelden die we toen vonden waren te bizar voor woorden..
Doordat we vroeg aanwezig waren, hadden we dus tijd om ten eerste alles rustig te bekijken, maar ook om door te nemen wat de rest van de dag zou gaan geven. Vrijdag de 13e, de dag van de slachting, het verdelen van het bruikbare vlees en uiteindelijk moesten de locals van het afval af. Bijna altijd wordt dit ergens in de buurt van de slachting gedumpt, Retour afzender.
Vooraf zijn de walvissen genummerd en is er een registratie bijgehouden. Iedere walvis wordt volgens een systeem beoordeeld, wat inhoudt dat er bekeken wordt hoeveel delen vlees er uit een walvis gehaald kan worden.
Vrijdag bestond voor ons vooral uit veel wachten, wachten, wachten.Zo rond 12 uur zagen we de eerste mensen het dorp in rijden, met karren, auto's met grote cementkuipen binnenin. Allemaal dus om hun deel op te halen.
Best wel snel was alles afgehaald. zo rond halverwege de middag was het gros wel weg. 's Avonds kwam er nog wel enkele laatkomers, maar wij konden het dorpje wel weer in. Het verdelen van de shares waren we niet bij. Het dorp was gewoon te klein en men kende ons inmiddels en we wilden eigenlijk niet teveel confrontaties opzoeken. Met de aanwezigheid van een grote hoeveelheid mensen was de kans aanwezig dat wanneer ze ons zagen, er vervelende situaties konden ontstaan. Niet onderdeel van het plan dat SeaShepherd volgde in deze campagnes. Proberen confrontaties te voorkomen.
Bijzondere en meest verbazingwekkend is dat ze het dode dier maar aan 1 zijde slachten en gebruiken. Het wordt niet omgerold en ook geslacht. Ze halen 1 kant leeg en de rest gaat later terug in zee. Men realiseert zich dat met de aanwezigheid van diverse actiegroepen het niet fijn is dat hun dump-praktijken vastgelegd worden. Ze zijn zich bewust van de akeligheid van deze beelden.
(Seashepherd Global, waarvan wij, Seashepherd France, die een radicalere strategie volgen, volgens hun eigen plan, Paul Watson foundation, die ook een andere tactiek volgen)
Aan ons toch de taak om te kijken hoever we kunnen komen in het bemachtigen van beelden van het dumpen.
We hebben tot een uur of 10 s avonds moeten wachten alvorens we de eerste trucks met slachtafval voorbij zagen rijden. We hadden ons strategisch opgesteld zodat de kans dat ze wel langs ons moesten, bijna 100% was, tenzij er wegen waren waar wij niks van af wisten.
Dus, achter de vrachtwagens aan en kijken hoever we konden gaan.
De locals waren in het voordeel op 2 manieren. Zij hebben dit veel vaker gedaan, ook deze dump-actie en zij hebben het voordeel van de kennis van de locatie. Zodoende kwam het toch tot een confrontatie met hun en ook de politie. Al met al niet heel spannend, Ze snapten dat we dit wilden doen, maar vroegen toch om verdere escalatie te voorkomen, te vertrekken.
Ze doen er blijkbaar alles aan om beelden van het dumpen te voorkomen. Wij doen er op onze manier en binnen de grenzen van het legale, alles aan om de beelden wel te bemachtigen. Al is het alleen maar om onze ervaring compleet te krijgen. Ieder boek heeft een begin, midden en eind. Het zou onaf voelen wanneer ons boek een slecht of half einde had.
Het ging er op lijken dat we geen beelden kregen van het dumpen zelf, dus na 2 intensieve dagen, hebben we vrijdagnacht, of wellicht was het al zaterdagochtend heel vroeg, de handdoek in de ring gegooid en hebben we het maar gelaten voor wat het was.
Zaterdagmiddag, het voelde allemaal zo onaf en we waren erg benieuwd naar het dumpen. Zouden ze al klaar zijn? is er nog wat te zien. Er werd in overleg besloten om de auto ergens te parkeren en dan dwars over de bergen, een stuk af te snijden en zodoende lopend bij de dump plek te komen. Via google kun je tegenwoordig alles bekijken en plannen. Het leek een kilometer of 2 van de parkeerplaats naar vlak bij de dumpplek. Dat is te doen. Laten we dat gaan ondernemen. Kijken of we op zn minst goede beelden kunnen krijgen van de dumplocatie.
Drone mee, camera's mee, regenkleding mee en gaan.
Wat we vonden was eigenlijk de afsluiting van alles. Te gruwelijk wat er daar gewoon kansloos in het water is gedumpt. Niet nodig, teveel, t zal wel, geen bestemming voor, dan maar terug in zee.
We wisten het, wilden het eigenlijk niet zien, maar toch ook wel. Wanneer je het dan letterlijk ziet, dringt het wederom tot je door.
Dit moet gewoon stoppen, hier wordt echt niemand beter van.
Wat mij opviel, en wellicht heb ik dat elders al gezegd en geschreven. Wanneer zelfs de meeuwen er nog geen droog brood van lusten, waarom zouden zij als mensheid dit dan in gaan nemen. Meeuwen en andere zee/roofvogels hebben een sterk gevoel voor iets wat wel of niet goed voor ze is. Ik heb bij bijna geen enkele walvis een meeuw gezien. Dat moet toch aangeven dat het vlees vol zware metalen zit, vol stress, vol met rotzooi.
Voor ons zal dit alles een grote vraag blijven. Waarom en tot wanneer blijft dit doorgaan. Wanneer het uit het oogpunt van traditie is, waarom gebruiken ze dan boten met 250pk motoren, waarom slachten ze alle dieren en kiezen ze er niet 5 uit of zo. Nog niet goed, maar een begin zou het zeker zijn. Waarom doen ze een dergelijke grind niet 1 x per jaar met een maximum van 50 walvissen. Nog steeds niet goed, maar een begin zou het zeker zijn.
Voor nu is het afgesloten. Ik hoop dat ik jullie heb kunnen meenemen in het hoe en waarom ik dit wilde doen en blijf doen. Ik blijf hier mee doorgaan.
Tot eind september zitten er mensen van oa SeaShepherd global op de Faeroer, om de mogelijke grinden vast te leggen en hopelijk een stop toe te brengen.
Rest me nog, nu ik toch bezig ben, te melden dat we zeldzaam met locals in gesprek zijn geweest. Het is niet iets waar men makkelijk over praat. Yes it happens, I know there was a grind, No they don't sell it publicly in restaurants.. Dat is het merendeel dat je krijgt te horen. Dat er veel mensen passief kwamen kijken stemde mij positief. Dat er ouders met kleine kinderen die amper kunnen lopen, tussen de walvissen en het feitelijke doden zelf liepen, was daarentegen weer een heel ander gevoel, dat er nog veel te winnen valt.
We zijn er van op de hoogte en we zijn er mee bezig.
#stopthegrind #whentheoceansdie_wedie
Arjen